kakainggit naman....

ang bilis talaga ng panahon.... parang kailan lang, baby pa ko, tapos, eto, malaki na....

pero parang ang sarap ding balikan ng mga panahon na iyon... wala akong masyadong iniisip.... ang problema ko lang eh lagi akong nakaasa sa iba....

haayy.... ang laki na ng ipinagbago ko... maski ako, hindi makapaniwalang ako pala yang cute na baby na yan (o wag ka nang lumaban!!!)

naiinggit ako sa kanya kasi parang ang saya-saya niya... lahat ng atensyon nakatuon sa kanya.... lahat ng pagmamahal na sa kanya... at higit sa lahat, may pamilya siya...

pero ngayon, wala na.... isa-isa silang lumalayo sa'kin... hindi ko maintindihan kung ako ba ang napapalayo o sila lang talaga ang lumalayo??? ang drama noh?!?!? ano naman ang gagawin ko, eh yun talaga ang nararamdaman ko...

nobody wants to love me
its my family's obligation kaya lang nila ginagawa yun
but i know, if they would be given a chance
para mamili bago pa man ako ipanganak,
i know, hindi ako ang pipiliin nila...

there's something wrong with me
but i could not explain kung ano
i'm in this world na minsan, gusto kong takasan
but how?

don't worry, hinding-hindi ako magpapakamatay
magulo lang talaga ang isip ko..

can someone tell me who am i?
where am i?
why am i here?
hanggang kelan?
hanggang saan?
how could i survive this whole thing?

hay, ano na ba talagang nangyayari??
pakiramdam ko, nasa isang teleserye ako na
nagaway-away ang mga writers kaya nagkagulo-gulo ang story

pwede, please lang, ayusin niyo naman tong story ko
para kahit paano, bumalik naman yung mga ngiting
katulad sa batang kinaiinggitan ko....

whew, tindi ng kadramahan ko... but i hope magiging ok din ang lahat... nawa'y paggising ko isang araw, ok na.... i know life would be incomplete without problems... pampaasim nga ng buhay yun eh.. pero sana kayanin ko 'to.... lahat ng ito....